Οι πληροφορίες ως προς τον πρώτο άνθρωπο που κατάφερε να δημιουργήσει και να εμφυτεύσει την πρώιμη μορφή κοχλιακού εμφυτεύματος δεν είναι σαφείς. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, οι Γάλλοι André Djourno και Charles Eyriès θεωρούνται οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν κοχλιακό εμφύτευμα το 1957, χωρίς ωστόσο να είναι βέβαιο ποιο νεύρο διέγειρε. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι οι πρώτοι που τοποθέτησαν κοχλιακό εμφύτευμα ήταν οι Αμερικανοί William House και John Doyle το 1961, και στη συνέχεια ακολούθησαν οι Blair Simmons και Robert J. White το 1964. Οι πρώτες αυτές συσκευές είχαν περιορισμένη χρησιμότητα καθώς δεν ήταν δυνατή η διέγερση διαφορετικών περιοχών του κοχλία ώστε να επιτρέπεται η διαφοροποίηση μεταξύ χαμηλών, μεσαίων και υψηλών συχνοτήτων όπως απαιτείται για την ανίχνευση της ομιλίας. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο μηχανικός της NASA Adam Kissiah άρχισε να εργάζεται γύρω από ένα βελτιωμένο κοχλιακό εμφύτευμα με βάση τις γνώσεις που είχε αποκτήσει στη NASA. Το 1977, κατάφερε να αποκτήσει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το κοχλιακό εμφύτευμα, τα δικαιώματα του οποίου πούλησε στη συνέχεια. Το «σύγχρονο» κοχλιακό εμφύτευμα αναπτύχθηκε και κυκλοφόρησε στην αγορά από δύο ανεξάρτητες ομάδες: την ομάδα των Ingeborg και Erwin Hochmair στην Αυστρία και εκείνη του Graeme Clark στην Αυστραλία, με τις συσκευές να εμφυτεύονται για πρώτη φορά σε ασθενείς τον Δεκέμβριο του 1977 και τον Αύγουστο του 1978, αντίστοιχα.
